وحشت، ایران امروز است، با چشم‌هایی که تاول زده رو به خود
.
چون تنی
که از ریشه‌ها و
شاخه‌هاش
خود را بریده است
،
بیهودگی مطلق را
در طناب
و در تنش شما
تماشا می‌کنم
،
بیدارم
.
بیداری
.
می‌دوم
.
می‌دوی
.
من را در تشنجی معمولی و روزمرّه، از درختی که دار است نمی‌کِشند بالا، نمی‌کِشند پایین اما
؛
–
پائیز ۲۰۱۰
Visits: 40