Skip to main content
شعر

مهاجرت

توسط نوامبر 22, 2020سپتامبر 15th, 2022بدون نظر

در جهانِ بی‌منظره انگارْ ناظرْ ناگهانْ ایستاده مقابل یک عکس از یک شبِ دراز یا یک صبحِ صادق
،

می‌گوید: آیا این زندگی است؟
من زنده‌ام با این شهوت صعود و سقوط در گلوی تو، سرزمین من؟
.
ناظر، به قصه‌گو که تهِ قصه را نمی‌بیند، می‌گوید
چیزهایی شبیه من
داس‌اند
چیزهایی شبیه تو
شاهرگ
؛
به هم می‌خوریم
خون می‌خوریم
.
بلند می‌شوم در انقباضی از شهوت، خم می‌شوم؛ داس‌ام
،
در بوسه‌ای که اگر بنشیند، دره‌هایت با سر شانه‌‌ات با گردی زانویت با کوه‌هایت با تپه‌های بهشتت با سیب گلویت با چشمه‌های دهانت فرقی نمی‌کند، فرقی نمی‌کنم؛ خون

فواره می‌زنیم
.
رفته‌ای که بی‌خبر چرا بر می‌گردم
.
غلغلِ خون، از تهِ گلو

رو به جایی که دوان دوان با صدایی که جهان را گویا می‌کنی نفس نفس، سرزمین من
.
خالی، پر از تشنجی که زنده‌ها و گلو فشردن‌ها و دندان فشردن‌ها و سرکوبیدن‌ها و سرسپردن‌ها را می‌کوبد به خالی درون جمجمه‌ای پر از وحشت گُه خوردن
.
بلند می‌شوم در انقباضِ شهوتْ خم می‌شوم به هیئتِ داس
؛
می‌خورم به تو

.

زمین اگر چارگوش بود حالا رسیده بودم به آخر، پرتاب، بیرون از جا

۲۰۱۰

دیدگاه خود را ثبت کنید