بعد از چهل سال
که ایران را تنها روی عکس‌ها و توی صورت و رفتار آدم‌هایی که از ایران بیرون آمده‌اند ببینی،
ایران جایی می‌شود مثل آفریقای باشکوه، که اگر برایش دلسوزی کنی و با تصاویرش همدردی کنی، و در امورش همکاری کنی، در بهترین حالت خنده‌دار می‌شوی
و در بدترین حالت، مزور دیده می‌شوی
؛
اما می‌شود مثل تابلوی زنده‌ای که از دیواری جاری است، منظره‌اش را تماشا و تحلیل کرد.
.
.
آگوست ۲۰۱۹