در رابطهی شکنجهگر و قربانی، خشونت به قربانی ابزار منطقی و مستدل تصمیمگیری و فاصلهگذاری میدهد.
دلسوزی و عطوفت کلام شکنجهگر اما قربانی را دچار تردیدهای مکرر و موذی میکند. به تدریج در مراقبت از خود، جای خود و جای شکنجهگر گم میکند و در نهایت چون صدای دیگری همیشه بلندتر از صدای خود به گوش میرسد، تسلیم عطوفت ابزاری شکنجهگر میشود، مراقبت از خود را به شکنجهگر وامیگذارد و چرخهی تردید تکرار میشود.
شکنجهگری که برای شکنجه استخدام نشده، تنها سودی که از شکنجه میبرد، معنوی است، یعنی به اعصاب و احساسات خود غذا میرساند.
Visits: 17